Turkuvaz Kanatlılar

Bu konak ve bahçesi bir alemdi. İçinde balta girmemiş ormanlar almış yürütmüştü. Öyle gelişi güzel giremezdik, bu ormanın içine. Burada yaşıyan binbir çeşit sürüngenler, kuşlar ve böcekler yuva yapmışlardı. Gerçi merak ediyorduk ama, yılanlardan da çok korkuyorduk. Nedense ençok yılanlardan korkuyorduk. Bu bizde çok kötü bir kelime idi. Birisi birisine kızarsa, "Yılan gibi!" veya "Zehirli dili, yılan gibi sokuyordu!" "Yılan gibi sinsi!" gibi sözlerle, bize yılanın kötü olduğu, oldukça derin aşılanmıştı. Şimdi ise, biz bu ormana giremiyorduk yılan korkusundan. Akrep bile okadar kötü değildi, yılan kadar, ille de yılan!..
Bazen, gece annemle sinemadan dönerken veya terasta otururken, gece oniki sıralarında otaraftan bir kuş sesi geliyordu. Buna annem "Bülbül!" diyordu. Ben yalnız ve yalnız orada ve bu gecelerde dinlemiştim bu bülbül sesini ve bir daha da nereye gittiysem, ayni sesi duyamadım. Ne Amerika'da, ne Avrupa'da, ne de Asya'nın gördüğüm kısımlarında. Birtek burada bizim komşunun arazisinde; gece on iki sıralarında...
Bir yanık kuş sesiydi bu, anlatılması çok güç bir tılsımı ifade ediyordu. Ben bütün saflığımla büyülenmiş gibi oluyordum, bu sesi duyunca. Ayrıca yüreğimde tatlı, acı bir burukluğu hissediyor, yürürken adımlarım birbirine takılıyor, otururken ise, rüya alemlerimde, kanatlanıp bilinmiyen yerlere uçuyordum, bu sesi dinlerken. Bu öyle bir sesti ki, acıyı, aşkı, hasreti, bir araya getirip, yavaş yavaş bir bardağa doldurur gibi dolduruyordu, onu kalbimize. Bir büyü vardı sanki bu seste ve duyduğum bütün şarkılardan ve seslerden, daha insana işliyen bir kimliğe sahipti bu ses, dediğim gibi: Acı, tatlı ve buruk!..
İmkan yok bunu tasvir edebilmeme; ne dersem, nasıl izah edersem edeyim, bir şeyler hep eksik kalacaktı. Ben yine de, bu üç, belli başlı hisleri, terane eden bu güzelliği anlatabilecek, ne kuvvete sahiptim, ne de gerekli kelimeler mevcuttu, bunu ifade edebilecek. Bu da bir büyünün anlatılamıyacak yanı olmalı...
Ne çok isterdim şimdiki gecelerimde de, ayni sesi duymak ve hissetmek. Şimdi de güzel bir yeşilin ortasındayım. Şimdi de büyük bir bahçenin, konak gibi bir evinde oturuyorum. Ama o kaybettiğim atmosfer, beni bir daha hiç bir zaman besliyemiyecek ve beni bu güzelliklerden yoksun bırakacak belli ki. Zira her taraftan kuşatılmış, yollarla donatılmış bir çevrede, Bülbüllerin olmıyacağı malum. Kısacası herşey var, bir şey yok. O da hakiki doğa, ve gece onikide öten Bülbüller. Ençok beni üzen şey ise, çocuklarımın bundan mahrum kalmış olmaları.
Bu, yüceliklere merdiven dayıyan, şiirlere zemin hazırlıyan, müziğe kucaklar açan, aşka çağrılar yapan, o el değmemiş doğa ve onun yavruları... Bizden kaçarcasına sinmiş, bir yerlere veya bizim ulaşamıyacağımız yerlerde bulmuşlar huzurlarını, anlaşılan... Ne yazık ki!...